Sosyal Medyatik

Yine mi?  Evet. Otobüsteyim yine.  Yollar geçtikte hayatlarından geçtiğimiz ve hayatımızdan geçen insanları düşündüm. Tanışıyoruz, tanımaya çalışıyoruz, çalışsak da başaramıyoruz, yargılıyoruz, seviyoruz, suçluyoruz, beğenmiyoruz, hayran oluyoruz, kıskanıyoruz, hüküm veriyoruz, devam ediyoruz yola belki de siliyoruz.  Oryantal bakış açısıyla anlaşamayan modern popülistmişim mesela ben. Bir şahsın yolculuğunda böyle adlandırıldım. Sonra girişik bileşik cümleler gibi olduğumuz insanlar vardır hani. Yok oluruz bir gün. Cümle biter. 1 metre parşömen uzunluğunda da yazsanız cümle bitmiştir. Parşömen bu ya kenarda dururken yıpranır, kendisi de yazıları da. Okuyamazsınız zaman geçtikçe çok yerini. Koyu kalemle yazılanlar kalmıştır bir tek. Ne olmuştur o cümleden sonra 1.tekil şahısla yazdığımız cümlelerdeki duygular. İki farklı parşömenin üzerinde oynayan kalemlerden neler dökülür? Merak eder durur, bilemeyiz.  Peki yoldaki molalar? Hani nadiren görüşsek de bizi varlığıyla dinlendiren insanla

Bu yazı babaannemle ilgili. Tam da bugün babamın doğum günü. O annenin ilk evladı. Eşe itaat noktasında eşi benzeri olmayan bir kadın. Artık unutkanlık hastalığı kendini iyiden iyiye hissettirmeye başlamış olsa da yabancı bir erkek gelecekse, kaşla göz arasında gidip çorap giyen bir kadın. Onun takvası bu. Eşine bunca itaat eden kadın Rabbine nasıl itaat etmesin? Gencecik evlendirilmiş, hayatı hizmet etmekle geçmiş. Dedemin, bacanaklarının bakış açısını sevmemesi yüzünden kız kardeşleriyle görüşmesi hep kısıtlanmış. İşte ben en çok üzülüyorum. geçtiğimiz günlerde babaannemi ziyarete geldi ablası ve kardeşleri. Fotoğraf çekildiler o gün. Telefondan gösterdim fotoğrafı, öyle bir sevgiyle baktı ki, aklından neler geçti kim bilir. Sonra öptü fotoğraftaki her bir yüzü. Ufak tefek, çok güzel bir kadınmış babaannem. Hâlâ güzel. Belki de kıskandığından yaptı dedem onca şeyi. Şimdiki bizlerin feminen duyguları öfke oluşturabiliyor bazen, ama babaannem hala dedemin gözünün içine bakıyor, bir