Hep bir boğaz derdi. Hep bir kaygı, ve daha fazlası. Bir koltuk sevdası. Asla yetinemediği kimsenin, ve elindekinin değerini bilmediği. Hunharca harcayıp bi kenara attığı, daha fazlasını daha iyi sandığı. Dahası, iyiynin hep başkasında olanı sandığı. Hep eskinin özlendiği zamanlar, çünkü an en kıymetsiz kavram. Esasen anlaşılsa bir anın kıymeti, işte o zaman anlaşır yaşamın özü. Bir nefes daha hakkın var mı biliyor musun ki. Ama hep bir boğaz derdi. Uğrana can yakılan, harp edilen, hak yenen boğaz. Boğazdan artık ne anlarsan. Ne güzel dilimiz var, bir boğaz diyorsun, birçok şey anlatıyorsun. Boğaza nefis de istersen, istersen karın doyurmayı anla, ister Çanakkale’yi an, istersen canım İstanbul’u. Hayatın yükü boğazında düğümlenmesin, hayat o kadar zor değil. Zorlaştırma, ağırlaştırma. Haklının yanında ol, kötülüğün karşısında. Yetinmeyi bil. En çok da sevmeyi.