Bir pazar günü Cevahir AVM'ye gittim. Bir ara çöktüğümü hatırlıyorum. Uzaktan şöyle bir baktım. Araplarla birlikte geniş bir kitle sürekli hareket ediyor. İnsan seli diyemem çünkü akış çok yönlü. Her mağaza tutuşmayı bekleyen çalı çırpı, insanlar da alev topu gibi karşı konulamaz şekilde büyüyen bir ateşle onlara doğru gidiyorlar sırayla. Herkes cebindeki kadar yansa da, biliyoruz ki kredi kartları limitleri kadar da yanıyorlar bir süre sonra. Tüm bu ateşe rağmen her şey çok soğuk. Satıcılar soğuk, insanlar soğuk, her şey. Cevahir çok büyük. Geniş bütçeye hitap eden mağazalarıyla ve konumu da itibariyle çok fazla kimseyi kendine çekiyor. Ve o kalabalık beni fazlasıyla yordu. Bazen düşünüyorum, alıp da bitiremediğimiz ne var bu kadar diye. Asıl konu da bu ya, neyse. İzmirliye İstanbul sanırım zor geliyor. Belki ekmek burada ama hayat nerede? Pazar günü oraya gidilmez, gitsen dönülmez v.s. Bunlar bizim alışık olduğumuz şeyler değil. Olsa bile, alternatif çok. Cevahir yo